O plegamento tombado ou sinclinal do Caurel é unha estrutura xeolóxica de gran beleza que pode observarse desde a estrada que vai cara a Quiroga, á altura do pobo de Campodola.

O que pode verse é a parte máis visible dunha enorme estrutura de máis de cen quilómetros de longo que se estende desde a serra de Ou Courel ata máis ao leste do Alto do Morredero, na provincia de León. Trátase da chamada charnela, o punto onde se produce a curvatura do pliegue.

A erosión seccionou a montaña , deixando ao descuberto a estrutura interna do plegamento coma se tratásese das capas dunha torta cortada pola metade. O plegamento presenta unhas condicións excepcionais, tanto polo seu tamaño como pola nitidez con que se ve a súa estrutura interna, que permitiron aos científicos observar a estrutura cunha precisión que moi raras veces pode conseguirse.

Está considerado un detalle xeolóxico de primeira orde, e conta cun miradoiro na estrada para a súa observación. As rochas que se poden ver neste enclave da Serra do Caurel xa existían na época do supercontinente Pangea, cando o territorio galego de hoxe estaba practicamente pegado a América e África, preto do Ecuador.

O especial de Campodola- Leixazós é que se pode observar a primeira ollada, ao contrario que na gran maioría dos casos deste tipo de estruturas que están no interior da Terra, ocultos á vista. O plegamento é do tipo tombado, no que un dos estratos sitúase por encima do outro e o eixo no que se produce a ondulación acaba sendo case horizontal. Neste caso, a erosión xa desgastou a parte superior da crista, polo que só quedan á vista parte dos estratos. Aínda así, a súa importancia segue sendo enorme.

O río Ferreiriño, que flúe encaixado entre estas montañas, é responsable, en gran medida, de que hoxe podamos gozar desta paisaxe. Durante miles de anos, este curso fluvial ten cavado sen descanso a rocha ata conseguir un corte vertical no monte e deixar ao descuberto esta xoia da Xeoloxía.

Do mesmo xeito que a acción da auga, o vento e o xeo impediunos a posibilidade de ver a parte superior da crista, a erosión tamén nos regala esta vista que, sen a fórza da auga, seguiría oculta baixo a superficie. Nesas paredes poden distinguirse bandas rochosas de cuarcita, de cor clara, e outras franxas máis escuras, cubertas de vexetación, que son de lousa.

É, por tanto, un lugar “case único” en Europa, só comparable con outros enclaves dos Pireneos e os Alpes. A zona protexida, tamén incluída dentro da Zona Especial de Conservación de Ancares-Ou Courel, e incluída na lista Global Geosites, abarca unhas 90 hectáreas.

Nela están prohibidas, segundo o decreto que a regula, a construción, os desmontes e terrapléns, as queimas ou os aproveitamentos mineiros.