Pola configuración da cova e a complexidade técnica que supón o descenso á mesma, O Taro dá Cruz é case unha década despois una das cavidades preferidas dos espeleógos que se achegan a O Caurel e as incursións na mesma son moi reducidas.

O Taro dá Cruz segue sendo aínda agora case inexpugnable e mantén intactos no seu interior moitos atractivos. A entrada á sima estivo durante moitos anos tapada por pedras de gran tamaño, colocadas polos propios veciños, porque era habitual que no seu interior precipitásense os animais que pastaban ou se movían pola zona. De feito, os ósos deses animais aínda poden apreciarse en moitos dos recunchos da caverna.

Tras superar a entrada, a cova ten unha primeira galería de 25 metros na que poden observarse coadas, trátase dun fenómeno xeolóxico que depende da acción da auga e que dá lugar a formacións de distintas dimensións e coloraciones.

O descenso ao fondo da sima hai que facelo en varios tramos e hai dous pasos estreitos só aptos para persoas de pouca envergadura con coñecementos en espeleología.

O final da sima está no cuarto pozo. A partir de aí é imposible avanzar pero é nese punto no que a cova esconde unha das súas maiores curiosidades. Os distintos tons da calcaria do chan debuxan unha especie de cruz de gran beleza, que coincide co nome do monte no que está a cova.