Pedro Sotuela Vila foi pastor no seu Caurel natal e tenor de ópera en Madrid e A Habana. Entón convertérono en David Sotuela, soaba mellor. E acabou de esmoleiro polas rúas de Lugo e de Madrid.

A súa historia, recollida en parte polo xornal O Eco de Galicia da Habana, ten moito de triste e bastante de incrible. Veu ao mundo en 1890 en San Silvestre de Seceda, aldea hoxe declarada Ben de Interese Cultural en Folgoso do Caurel. Como os seus pais, apacentó cabras e ovellas naquelas altas, brancas e frías montañas. Cantaba sempre e a súa voz, como o tango, tiña trasgos e pantasmas e respiraba como a asma dun desgastado acordeón. Pero chegaba á xente, estremecía...

Ao falecer os seus proxenitores, aos 12 anos, Sotuela ocupouse como repartidor de pan en Monforte. Un cura animouno a marchar a Madrid para formar e educar unha voz “como non vin nunca”, díxolle entón. E así o fixo. Era pique de cociña na casa da familia Labra cando Federico Culebras, fundador do Centro Galego de Madrid, escoitouno e convidouno a cantar para os madrigallegos no seu local social.

Nese tempo -primeiros anos do século- Sotuela gañaba seis pesos ao mes e traballaba dezasete horas ao día. Como non tiña tempo nin diñeiro, un vello músico de orixe galega, Manuel Blanco, cativado pola súa voz, deulle gratis leccións de canto. Da casa de Lábraos pasou á dos Gabrieles, na rúa de Echegaray, e deixou esta para irse cun parente que o estafou e tívoo un ano traballando nunha fundición sen pagarlle…

Deambulaba polas rúas cantando e outro galego, Ricardo de la Vega Oreiro, sainetero, fillo do dramaturgo Ventura de la Vega- oíuno e aconsellou ao propietario do Hotel Palace que o contratase. Non tiña roupa adecuada e o Centro Gallego comproulla. Interpretou Meus amores, Doce sono, a Partida, Unha noite… e o éxito foi tal que a prensa dixo que nacera a estrela lírica do porvir.

A partir de aí, foi fichado en 1920 polo Teatro Real como “tenor de primeiro punte”; estreou A chama, de Usandizaga; e o profesor do Conservatorio de Madrid, Ignacio Tabuyo, vendo os seus grandes e pouco cultivadas calidades, solicitou para el ao Centro Gallego unha pensión coa que puidese formarse. Pero foille negada e Soutela empregouse nun bar ata que entrou a traballar como enfermeiro no Hospital do Carmen por unha recomendación do director de España Nova, Emilio Jiménez. Iso deu un xiro insospeitado á súa vida e levouno a Cuba…

Buscou o éxito en Cuba e en Arxentina, e tras a guerra foi dos primeiros cegos en vender cupóns de lotería. David Sotuela era un home bo e confiado. Os intermediarios sempre estiveron entre el e os seus asuntos. E no Hospital do Carmen foi un adiñeirado paciente, José Lancha, o que o puxo en contacto con Manuel Penella, o compositor e empresario teatral valenciano autor do gato montés, Don Gil de Alcalá ou As musas latinas. Fíxolle unha proba e decidiu contratalo e levalo a Cuba.

Sotuela estreara A Canción do Esquecemento, de Serrano, tiña fama e a súa viaxe tivo moito eco na prensa tras o gran recibimento que lle tributou a colonia galega de Santiago de Cuba. Ofreceu un concerto e o entusiasmo e o afecto cara a el desbordáronse… Debutou no Teatro Payret e casou cun arxentina pero nada do prometido cumpriuse.

Tivo que cantar salmos nas igrexas para sobrevivir, non lle foi ben e en 1923 xa estaba de regreso en España. Ese ano fixo unha xira por Galicia recollida por xornais como O Día, Galicia e outros- pero o empresario enganouno e non recibiu un céntimo.

Á súa difícil situación económica uniuse unha incipiente cegueira que lle obrigou a abandonar os escenarios. E aí comezou unha imparable costa abaixo. Houbo de mendigar e cantar polas rúas, entre prohibicións e dificultades, para subsistir.

Nos anos 40, formou parte do grupo dos primeiros cegos que vendían cupóns de lotería e nos 50 marchou, xa á idade de 60 anos, coa súa muller á Arxentina. Dixéranlle que a súa voz era unha garantía de éxito nun país do que Perón dicía que non podía camiñar polos sotos do Banco da Nación de tanto ouro como gardaba.