Unha noite na eira do trigo
I o mirar a xentís anduriñas,
Cara a terra que deixa cruzar,
Quen pudera dar volta, pensaba,
Quen pudera con vosco voar.
Mais as ves io buque fuxian,
Sin ouir seus amargos lamentos,
Soio os ventos repetian
Quen pudera convosco voar.
Noites claras de aroma e lua,
Desde enton que tristeza en vos ai,
Pros que viron chorar una nena,
Pros que viron un barco marchar.
Dun amor celestial verdadeiro,
Quedou soio de baguas a proba,
Unha cova nun outeiro,
I un cadavre no fondo do mar
Airiños, airiños, aires
Airiños da miña tierra
Airiños, airiños, aires
Airiños, levaime a ela…
Sin ela vivir non podo,
non podo vivir sin ella,
Ca donde queira que vaia
covreme unha sombra espesa,
Covreme unha espesa nuve
tan preñada de tormenta,
Tan desoida preñada
ca miña vida envenena.
Levaime, levaime airiños,
Como unha folliña seca,
que seco tamen me puxo,
A calentura que queima.
Ai si no me levais pronto
airiños da miña terra,
Si no me levais airiños
quizais xa non me coñeza,
Levaime, levaime airiños,
levaime donde me espera,
Unha nai que con min chora,
un pai que sin min no alenta
Un irman por quen daría
a sangre das miñas venas
Un amorciño que aialma
Ai si non me levais pronto
eu morrerei de tristeza,
Soio nunha terra extraña
donde extraño me alumea,
Donde todo canto eu digo
todo me dice extranxeiro,
Ai miña pobre casiña
ai meu cuchiño bermello
Non permitais que aqui morra
airiños da miña terra
Ainda penso que de morto
ei de suspirar por ela,
Ainda penso airiños aires
que despois de morto sea,
Pases polo campo santo
donde enterrado me teñan,
Pases na calada noite
ruxindo entre as follas secas,
A mormuxan dos medrosos
entre as blancas Calaveiras,
Ai si no me levais pronto
airiños da miña terra
Eivos de berrar airiños
airiños levaime a ela
Eivos de berrar airiños
airiños levaime a ela
Ai lala, lala, lalalala,