JUAN PARDO
Juan Pardo
En Galicia un día eu escoitei
unha vella historia, nun café.
Era dunha nena que da aldea, se escapou. ...
Anduriña nova que voou...
Choran ó pensar, ¿onde andará?
Mais ninguén a quere ir buscar.
Anduriña lle chamaron, os que alí deixou
torna pronto ó porto, ¡por favor!...
Un velliño fala xunto ó lar,
di-me moi baixiño e sin maldade.
Anduriña e nova... Voltará, ¡xa-lo verán!
Probe paxariño, sen plumar...
Nun día calqueira, pousará.
Seu misterio, xa non o será.
O nome Anduriña, xa xamais, se llo dirán.
Pero mentres tanto, ¿onde vái?
Anduriña ¿onde vái?... Anduriña ¿onde vái?...
Anduriña... ¿Onde vái?...
Juan Pardo
O meu can xa ten cadela,
xa non durme aburridiño,
xa non ten que andar soiño,
polo mundo vai con ela.
O meu can xa ten cadela,
e camiña presumido,
peito fora ben erguido
cando ela se lle achega,
O meu can xa ten cadela,
e pronto terán canciños,
porque os vin amarradiños
a outra tarde na lamela...
o meu can,
xa ten cadela,
o langrán,
xa ten unha ela,
e o que fai fíxeno eu,
namoreime coma un tolo
dunha moza de Ortigueira,
e fixen o que fai o can
cando ela me bicou...
e deixoume que a collera.
E as noites cá lúa brila agora
o mesmiño que a un cristián,
vótase a cantalo can,
lle canta un alalá con sentimento
dun canciño namorado,
cabaleiro e trapallán,
lalalalalalalalai