ANDRÉS DO BARRO
Andrés do Barro
Aaaaaah…
Pi, pi, pi, pi …
O tren que me leva pola beira do Miño,
me leva e me leva polo meu camiño.
O tren vai andando pasiño a pasiño
e vaime levando cara o meu destiño.
Alguen pode ser que me espere na estación,
na terra da felicidad.
E todo o que sexa amor e paz
o atoupareí
eu o tereí
ca miña moza no meu lar.
O tren que me leva camiña e camiña,
vai votando fume, corre pola via.
O rio va felto un mar de ledicias.
No tren pouco a pouco volto a miña Galicia.
Pasei molto tempo sen lar, lonxe de aiqui;
foron mil noites cheas de soidá;
Falando ca xente po las mañás
escoitarei
e saberei
o que pasou polo meu lar.
Pi, pi, pi, pi …
O tren que me leva pola beira do Miño,
me leva e me leva polo meu camiño.
O tren vai andando pasiño a pasiño
e vaime levando cara o meu destiño.
Alguen pode ser que me espere na estación,
na terra da felicidad.
E todo o que sexa amor e paz
o atoupareí
eu o tereí
ca miña moza no meu lar.
Pi, pi, pi, pi …
Andrés do Barro
Hoxe na vila temos a feira
tódolos mozos buscan compañeira,
veñen facendo á súa maneira
baila rapaza que ti eres solteira.
brazos ó vento, meu pensamento
é que non deixes de pandeirar.
Pásase o tempo, non teño diñeiro
todo deixeino bebendo Ribeiro.
vai ter que ser que me fíe o tendeiro
hoxe só quero escoitar o pandeiro.
miña rapaza está namorada
moza non deixes de pandeirar
vai, vén, vai e vén e baila do dereito e do revés (bis)
Aínda vén xente polo camiño
vanse sumando a bailar cos veciños
as rapaciñas levan o viño
vanlle ofrecendo o seu son ós veciños
brazos ó vento, meu pensamento
é que non deixes de pandeirar.
Fuxen do mundo as miñas peniñas
cando se move miña rapaciña
e o amoriño que ela me tiña
vaise facendo como a vida miña.
miña rapaza está namorada
vai, vén, vai e vén e baila do dereito e do revés (bis).
O tren vai andando pasiño a pasiño
pra San Antón para temos camiño
e que xeitoso foise o corpiño
seica tamén bailaba o meniño.
Pra que non sofras máis de soidade
pra que non teñas máis de saudade
Hoxe na vila temos a feira
tódolos mozos bucan compañeira
veñen facendo á súa maneira
baila rapaza que ti eres solteira
brazos ó vento, meu pensamento
é que non deixes de pandeirar
vai, vén, vai e vén e baila do dereito e do revés (bis).
Andrés do Barro
Nunha pequena vila
eu topei un dia
co corazón novo,
corazón novo dunha rapaciña.
Tiña quince anos,
chamabanlle Maria.
Tiña a ialma chea,
chea de soños e ledicias.
Vina no traballo
sempre chea de vida:
vina medrar co tempo,
tamen co tempo, vin como se perdía.
Rapaciña nova, ronsel de frescura,
espranza da vida, da vida futura.
Despertar de muller que fuxe da neneza,
garda dos costumes, fonte da enxebreza.
Rapaciña, non, non, non te perdas.
Choreí a miña perda,
choreí porque a queria;
choreí porque era boa,
tamen choreí porque ela foi miña.
Nunha pequena vila
atopei un dia
co corazón novo;
corazón novo dunha rapaciña.
Rapaciña nova, ronsel de frescura,
espranza da vida, da vida futura.
Despertar de muller que fuxe da neneza,
garda dos costumes, fonte da enxebreza.
Rapaciña, non, non, non te perdas.
Rapaciña, non, non, non te perdas.
Andrés do Barro
La, la, la, la, la…
Que muller máis xeitosa
A que eu alcontrei
Que doces foron as verbas
Que eu lle escoitei.
Ela ficaba na praia
Deitada na area;
Cos meus ollos abertos
eu ollei pra ela.
Eu lle dixen: ¡Ven!
E me dixo: ¿Qué?
Déixame verche o corpo dourado
Polo sol primeiro do mes de abril.
Ergue as túas maos ate que cheguen ao ceo,
Colle as estrelas, foron feitas pra ti.
Teu corpo xeitoso indo sobor da area,
O teu movemento é coma as ondas do mar,
Teu doce balanzo coma o vento te leva,
Teu corpo xeitoso quer botarse a voar.
La, la, la, la, la…
Que feitura levaba
no seu camiñar
Confundín o seu paso
co meu palpitar.
Cando ela chamoume
Fun á súa beira.
Abondaba o seu corpo
Pra vela primaveira
Eu lle dixen: ¡Ven¡
E me dixo: ¿Qué?